Diagnose kanker
De diagnose kanker en het verlangen naar rust
“Gaat u zitten… Wij hebben in het biopt van zowel het borstweefsel als ook in de okselklier carcinogene cellen aangetroffen.”
Een klinische setting. Een chirurg in een witte jas tegenover ons. Drie assistentes – eveneens in het wit – zitten erbij. Ik vermoed voor zijn eigen ondersteuning, niet voor die van Ton en mij. Alles is wit. Klinisch wit. Het ultieme teken van afstandelijkheid. Hun gezichten strak, hun blikken stoïcijns op ons gericht.
Uiteraard waren we op tijd. Zelfs eerder dan het afgesproken tijdstip werden we uit de wachtkamer gehaald. Alsof ze op ons zaten te wachten.
Het is een warme zomerdag. Na het ontbijt brachten we onze altijd vrolijke meiden naar het kinderdagverblijf, waar ze hartelijk werden ontvangen. Daarna reden we door naar het ziekenhuis.
De avond ervoor
Ik wist wat me te wachten stond. Zonder twijfel, ik voelde het in mijn hele lijf.
Die avond lag ik in bed met een boek. Geen idee of ik echt aan het lezen was, of dat ik het alleen maar vasthield voor de afleiding. We woonden net een jaar in ons eerste eigen huis – een twee-onder-een-kap, met een voor- en achtertuin, zelfs een garage. Ton was apetrots dat hij voor zijn dertigste een eigen huis had laten bouwen. Drie slaapkamers en een ruime zolder. Onze meiden sliepen samen in de grootste kamer.
Na een hectische week van onderzoeken, spanning, een bedrijfsuitje en een zeilweekend met Ton en een lieve vriendin, stond ik op de vooravond van een levensveranderende gebeurtenis.
De woorden in mijn boek drongen niet echt door. Ze dwarrelden langs me heen. Wat me wél overkwam, was een diep besef: ik heb kanker. Op mijn 34e.
Ineens voelde ik een sterker lijntje met mijn vader. Hij overleed op zijn 32e aan kanker.
Dat gevoel, op die avond van 2 september 2001, probeer ik hier in woorden te vatten. Destijds waren er nauwelijks woorden. Het was groter en sterker dan ikzelf. Woorden schoten tekort. Ondanks alle angst – voor pijn, ongemak en vooral de dood – was daar óók een besef dat als dít het was, het goed was.
Die avond overkwam me een diepe innerlijke rust. Een vertrouwen in de toekomst.
De onontkoombare woorden
Maar dan, de volgende ochtend, nog vóór negen uur, zitten Ton en ik in een witte spreekkamer. De chirurg, zijn assistentes, de klinische sfeer.
Nog voordat we de woorden horen, weten we het antwoord al.
Nog voor wij zitten, komen de woorden binnen.
Het nietsontziende verdriet overspoelt ons. Hoe ga ik hier doorheen komen, hoe gaan we er samen doorheen komen, samen met onze dochters van drie en vijf jaar? Hoe gaan we ze dit vertellen? Hoe gaan we het onze ouders vertellen?
De chirurg en zijn assistentes hadden daar geen antwoord op. Het ziekenhuis biedt geen hulp bij deze pijn, bij dit verdriet en de angst voor de dood.
Het verlangen naar rust
Zo begrijpelijk dat deze allesoverheersende emotie van rauw verdriet mij in de jaren daarna vaak in zijn greep gehad heeft. Niet voor niets ging ik op zoek naar manieren om terug te keren naar dat gevoel van die avond vóór de diagnose kanker.
Het diepe verlangen naar rust bracht me uiteindelijk bij yoga. Uiteindelijk bracht het me zover dat ik met een yogadocentenopleiding ben gestart.
Natuurlijk hoef je niet meteen een hele opleiding te volgen om een moment van innerlijke rust te ervaren.
Luister naar deze meditatie en laat me weten wat het met je doet.
Over mij
Mijn naam is Christiane Gathmann. Al ruim twintig jaar ben ik yogadocent, coach en lichaamswerker. Maar bovenal ben ik een mens die ooit op zoek ging naar rust en die vond in yoga. Wat ik heb geleerd, deel ik nu met anderen. Studio Seele is mijn manier om vrouwen te ondersteunen op hun pad naar balans, herstel en innerlijke kracht.
Wil je meer lezen of ervaren wat yoga voor jou kan betekenen? Neem gerust contact met me op.