Leven na kanker
Tussen hoop en vrees
Een gewone donderdagavond
Het is donderdagavond en ik ben net thuis van een supergezellig breicafé. Lekker breien met tien enthousiaste dames en een biertje. Nu wil ik alleen nog maar naar bed.
Ik doe nog wat van mijn favoriete oefeningen: het strekken van de hamstrings en de achillespezen, wat vooroverbuigingen, de boomhouding aan beide kanten en ik schud wat met mijn lijf. Dan stap ik de badkamer in om mijn tanden te poetsen en naar de wc te gaan.
Een onverwachte ontdekking
Ik sta op en kijk om door te spoelen achterom. Wat ik zie, is niet wat ik had verwacht. Het water en het wc-papier hebben een aubergine-achtige kleur. Beetje bruin, beetje rood. Nee, bietjes plassen is anders. Dat ken ik wel.
Met een bonkend hart ga ik naar bed. Rusten lukt niet, dus zet ik een podcast van Maarten van Rossem op. Uiteindelijk val ik in slaap. Maar rond drie uur moet ik plassen. Normaal doe ik nooit het licht aan, maar deze keer kan ik het niet laten. En je snapt dat ik exact kijk: KNALROOD! Dan wat heldere urine en opnieuw knalrood. Mijn hart bonkt nog harder dan voor ik naar bed ging.
Angst en paniek
Slapen doe ik niet meer. Zou dit het dan zijn? Het einde van mijn leven? Opnieuw kanker of toch die gevreesde uitzaaiingen van de borstkanker? Ik had de geadviseerde hormoontherapie na een half jaar op eigen houtje afgebroken. Zie je wel, dat is nu je straf. Mijn hoofd schiet in een rollercoaster van gedachten: ik zal moeten stoppen met yogales geven in Eersel, mijn bedrijf kan ik opdoeken en mijn kleindochter zal niet meer weten wie ik ben. Het ergste vind ik het nog voor mijn dochters. Blablabla… Zo ziet het leven na kanker eruit.
Het eerste bezoek aan de huisarts
’s Ochtends besluit ik meteen urine in te leveren bij de huisarts. Plassen lijkt ineens een obsessie, maar mijn urine die ochtend is gewoon helder. Ton brengt mij met de auto en wacht. Binnen enkele minuten ben ik terug. Hij brengt mij bijna weer thuis. Ik hoef nog maar twee hoeken om. Maar voor hij uit mijn zicht verdwijnt, belt de assistente al. Of ik meteen terug wil komen. Er zit toch bloed in de urine en het is geen blaasontsteking.
Speurend op het internet, want dat doe je, lees ik als enige optie alleen maar heel nare diagnoses. Ik zie mijn leven door mijn vingers glippen. Na kanker kan dit dagelijkse kost zijn.
De lange dagen van wachten
De huisarts kan me geen concrete uitslag geven en stuurt me met een verwijzing voor een inwendig blaasonderzoek naar huis. Ik kan dezelfde dag nog in het ziekenhuis terecht om bloed te laten prikken en mijn plas in te leveren. Voor het onderzoek moet ik wachten tot maandagmiddag. Ik weet niet hoe ik die tijd doorkom.
Er liggen drie eindeloos lange dagen voor me. Dagen tussen hoop en vrees. Een soort rollercoaster waarvan je niet weet hoe die zal gaan. Het ene moment kijk ik vol vertrouwen in de toekomst, het andere moment word ik door verdriet en angst gegrepen en laat ik me volledig meeslepen in mijn emoties. Gelukkig kan ik daar de ruimte voor nemen. Want inmiddels weet ik: het wordt alleen maar erger als ik de emoties probeer tegen te houden.
Steun van mijn dierbaren
Zo fijn dat het weekend is, Ton thuis is en ik ook leuke plannen heb. Met mijn oudste dochter had ik afgesproken om zaterdag gezellig te gaan lunchen. Ik had haar gevraagd om al mijn teksten te lezen voor de nieuwe website Yoga bij kanker. Natuurlijk vertel ik haar wat er speelt. Ze ziet het anders toch, had Ton gezegd. Dat klopt, wij voelen alles aan van elkaar. We hebben het zo gezellig.
’s Avonds bel ik dan ook maar mijn jongste dochter. Dat is zo erg, net moeder geworden, dus ook zij voelt enorm met mij mee.
Dan is het zondag. Ton zou samen met zijn broer naar zijn moeder gaan. Ik bel ruim een uur met schoonzus. Zo fijn. Niet alleen omdat er weer een uur voorbij is. Want dat is wat ik doe, ik tel de uren tot aan mijn afspraak.
Alles draait om kanker
Mijn hoofd is de hele dag bezig met mijn website. Alles draait om kanker. Alsof het zo moet zijn. Terwijl ik bezig ben, komt de volgende zin in mij op: “Je kunt de kanker uit mij halen, maar mij nooit uit de kanker.” Alles wat meer is dan een verkoudheid of een griepje, wordt kanker.
De uitslag
Maandag is eindelijk daar. In het ziekenhuis heb ik eerst een gesprek met de arts en haar assistent. Ze zijn allebei superaardig en begripvol. Ze leggen me uit wat het onderzoek inhoudt en vertellen dat ik meteen de uitslag kan verwachten. Daar ben ik al enorm opgelucht door. Zelfs als het kwaadaardig zou zijn, had ik dat slechte nieuws liever meteen gehoord. Die onzekerheid, dat wachten, is ondraaglijk. Ik voel hoe een last van mijn schouders valt, gewoon door te weten dat ik niet in spanning naar huis hoef te gaan.
Dan volgt het onderzoek. Niet prettig, maar ik ben vooral gefocust op wat komen gaat. De opluchting is groot wanneer de arts na afloop zegt: “Het is slechts een gesprongen bloedvat. Komt vaker voor.” Ik kan het nauwelijks bevatten. Alle spanning van de afgelopen dagen lijkt in één keer van mij af te vallen. Ik hoef niet langer te wachten. Geen kanker. Geen doemscenario’s. Ik loop opgelucht het ziekenhuis uit, mijn hartslag eindelijk weer normaal.
Leven na kanker
Dit is de realiteit van iemand die ooit kanker had. Elke onverklaarbare klacht kan een nieuwe dreiging lijken. Die angst, dat wachten, de paniek, de onzekerheid, het wachten en de machteloosheid. Hoe ga jij ermee om? Wat helpt jou op dit soort dagen?
Voor wat inspiratie heb ik een e-book samengesteld. Voor maar €17,- ontvang je drie yogaoefeningen, drie meditaties en 3 schrijfoefeningen.